het wachten op het niets

Geert Messelis

hij wacht altijd op niets
verlangt niet meer
omdat hij niet meer kan
zijn mogelijk is meegereisd
met lang vergane tijd
zijn blad blijft onbeschreven
dingen die aan hem kleven
zijn lagen aarde
van vergeten steden
hij loopt langs lege pleinen
zijn leegte heeft geen naam
hij wordt nooit opgemerkt
behalve om wat commentaar te geven
op zijn overjaars verschijnen
zijn verdwijnen als ongenode gast
uit ruimtes van iedereen en niemand

als hij een huis had
zou hij maanden later pas
gevonden worden
een stadsgraf zonder naam