depressie

Geert Messelis

keer om je as
en zwijg over wat
te zien was
de poort krast
geen wachter
binnen is het graf
met hoge wit gekalkte muren
de vloer
in zwarte en witte tegels
het ongespeelde schaak
voelen is koud
als winternacht
witte nachten
vol bevroren beelden
die monddood staren
hun snijden door het koude licht
de spraak ben ik verloren