INLOGGEN
«»

Eerste zelf geschreven gedicht

Soms begrijpen vele mensen jou verkeerd,
En voelt het alsof je steeds wordt genegeerd.
Doe je iets doms dan raak je mensen kwijt,
En ben je degene die jezelf alles verwijt.
Zit je na te denken over de gebeurtenissen,
Waardoor je zou willen dat je de slechte eruit kon vissen.
Ze blijven je ook voor altijd bij,
Hoe hard je ze ook vergeten wilt.
Je zit na te denken alles is me eigen schuld,
Tot je een opening ziet dat de waarheid wordt onthult.
Je zoekt iemand om mee te kunnen praten,
Niemand wil luisteren alsof ze je hebben verlaten!
Ineens krijg je spijt van de foute keuzes,
Waardoor je verkeerd in de slechte levenskeuzes.
Je wilt dat je leven zich optimaliseert,
Maar dat kan niet want dat heb je niet geleerd!
Hulp van andere nodig, maar die hulp krijg je niet,
Elke seconde kan je wel huilen van verdriet.
Je masker is zo goed dat niemand het ziet,
Je deed het op omdat de goede emotie je verliet.
Boze ogen blijven kijken terwijl je je best doet,
Je begint te breken en weet niet hoe het verder moet.
Toch moet je sterk blijven om te blijven staan,
Te zorgen dat je steeds een stap verder kan gaan!
Alleen zijn zit er niet in voor jouw in dit bestaan,
Dus je moet deze gevecht in je eentje aangaan.
Zodat je niet alleen in de kou komt te staan,
Je gaat naar school want daardoor krijg je een baan.
Maar wat nou als je nergens aangenomen wordt?,
Dan sta je schaakmat als op een facking schaakbord!
Je kan geen kant meer op en zit vast in jezelf,
Je weet niet meer wat je aanmoet met jezelf.
Wil alleen maar een beter leven dat denk je dan,
Maar je kan niks want de samenleving heeft je in zijn ban.
Je voelt je het buitenbeentje in de maatschappij,
De Risicogroep daar hoor je nu eenmaal bij!
Het is oneerlijk hoe mensen in een hokje worden gestopt,
Als je na gaat denken weet je zeker dat dit klopt!
Hierdoor word jouw eigen lot gelijk al verzegeld,
En wie denk je dat nu iets voor je regelt!
Je hebt het juist dat is dus helemaal niemand,
Want je bent van de normale mensen verband!
Radeloos is wat jouw het beste omschrijft,
Want er is echt niemand die jouw nu begrijpt!
Het word de hoogste tijd het moet anders gaan,
De gedachte die dagelijks in je gedachtes blijven omgaan.
Ziet geen uitweg meer door deze duisternis,
Je weet zelf goed wat je in je leven mis.
De vraag die blijft echter onbeantwoord,
Waarom blijft dit alles doorgaan zo onverantwoord.
Je zet nu beide benen sterk op de grond,
En je zegt tegen andere houd eens jullie mond!
Je schreeuwt dat je dit niet langer wilt,
Dat je het gevoel heb dat je leven is verspilt!
Dan krijg je weer zo'n standaard antwoord,
We weten wat je wilt en gaan ermee akkoord.
Paar maanden later is er geen steek veranderd,
Alleen je gevoel is wel hevig veranderd.
Je voelt je nog meer down dan voorheen,
Je krijgt woede en scheurt spullen uiteen.
Je bent het zat dat mensen de echte ik niet kennen,
En dat ze deze situatie zogenaamd niet erkennen.
Was het maar anders dan dat je willen zou,
Geen gevoel hebben dat niemand meer van je hou!
Leg het er even rustig bij neer,
Want dit is het moment waar je misschien van leer.
Je besluit alles in eigen handen te nemen,
De rest dat zal jij zelf moeten ondernemen.






Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 15-10-2015

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Menno Boer
Actief sinds: 14-10-2015Informatie bij het gedicht:

Geschreven omdat ik maar ook vele mensen om mij heen zoch in het nauw gedreven voelen door de instanties en de zorg en onze eigen familie... Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Eerste zelf geschreven gedicht’ van Menno Boer zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.