verdwenen stilte gilt hysterisch terug

Door: wil melker

wereld lachte naar je voeten
tenen krulden na applaus
hatend klapten ze hun handen
vergaten zelfs hun dank voor jou

kwetsend schudden ze hun hoofden
fluitend jouwden ze je uit
je wilde ze meer warmte geven
maar ze schreeuwden je de kou

ogen blikten slechts jaloers zijn
woorden haakten in je hart
pijn die je toen voelde leek
alsof de wereld je vergat

leegheid kijkt naar binnen
ijlheid zuigt aan laatste lucht
niet meer weten woordloos zuchten
verdwenen stilte gilt hysterisch terug

eenzaam zijn schuift grenzen
dichter bij elkaar in het
brandpunt van geen aandacht
is het afscheid slechts gebaar