Ken de kou van steen

wil melker

ken de kou van steen


hun letters woorden zinnen
bouwen stilte om me heen
nog kan ik de tonen onderscheiden
van hen die de gesprekken leiden
diep van binnen ben ik moederziel alleen

er zijn geen muren om me heen
het open lijkt al tijden afgesloten
door zijn onbereikbaarheid
mijn ogen zien het ijlings
vluchten van de huidige realiteit

ik ken de kou van steen
mijn empathie verdween
in een wrijvingsloos contact
toch laten hand en huid hun cellen
los in het tasten naar wat leven heet