«»
maakt alles daaromheen nietig
en nóg meer uitgelopen kleuren
laten zich niet afzonderen
hier neemt zij helemaal de wereld in
met buitenranden, gescheurde huid
en een gelaat, uitgeblust in ’t grauw
kaken binnenwaarts in voelbare koude
verlang ik naar lucht en het zilte
van golven die op dijken breken
wanneer zij haar andere kant toont
niets vrijgeeft van onmetelijke wijdte
als een breed filmdoek ligt zij
bleker dan haar bestaan
waaruit ik gekomen ben
zij die mij eenzaamheid laat voelen
eenzaamheid die niet van deze wereld is
maar altijd ook de mijne
maar altijd ook de mijne
die immense grote oppervlaktemaakt alles daaromheen nietig
en nóg meer uitgelopen kleuren
laten zich niet afzonderen
hier neemt zij helemaal de wereld in
met buitenranden, gescheurde huid
en een gelaat, uitgeblust in ’t grauw
kaken binnenwaarts in voelbare koude
verlang ik naar lucht en het zilte
van golven die op dijken breken
wanneer zij haar andere kant toont
niets vrijgeeft van onmetelijke wijdte
als een breed filmdoek ligt zij
bleker dan haar bestaan
waaruit ik gekomen ben
zij die mij eenzaamheid laat voelen
eenzaamheid die niet van deze wereld is
maar altijd ook de mijne
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 28-10-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
sunsetActief sinds: 08-10-2014Informatie bij het gedicht:
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘maar altijd ook de mijne’ van sunset zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.