Hinkende melodie

Paul Duyvesteyn

De merel zingt bloedend, een melodie van weemoed
Elke toon is een traan die zijn ronde oogjes bedauwt
Zijn ene pootje sleept loom mee, als een wervelend takje in de wind
Lichtgrijs is nu zijn diepzwarte vacht,
een wolkje dat zonlicht verbergt

Op zoek naar wormen, hinkend op één pootje,
drietandjes in het zand drukkend,
een slingerend spoor er naast,
sierlijk voorbij gehupt door zijn metgezel