Nectarzoekende spreeuwen

Paul Duyvesteyn

Aan beginavonden rust telkens op een buigbare tak een zwerm spreeuwen in zwoele schaduwen
Geleid door de windrichting speuren ze naar voedsel, met gespannen zenuwen
Ze schreeuwen luid en raken trillend opgewonden
Hun fladderende veren weven regenbogen in vroege avonden

De zoete geur van vliernectar, aangedragen door luchtstromen,
doet de zwerm plots opstijgen en in hechte groep op vlierbloesem afkomen
Het is stroperige nectar die hun vraatzucht doet aanwakkeren
Hun lange, scherpe snavel kunnen ze diep in de vlierbloem verankeren

Ze pikken en slaan elkaar met hun vleugels voor het beste plekje
Eenmaal verzadigd keren ze terug naar hun vertrouwde stekje
Onder beschutte bladeren gaan ze rustig zwijmelen
en zachtjes met hun snavels op omringende takken rijmelen