De gierzwaluwen

Roger Limbourg

Reeds zijn ze vertrokken de gierzwaluwen,
onze lenteboden,
onze zomergasten,
onze herfstmelders.

Steeds minder in aantal elke lente,
maar toch bevolken ze onze zomerhemel
met hun machtig virtuoze vlucht
en hun schier duivels onuitputtelijke kracht.

Een maand later zijn reeds hun jongen erbij,
nauwelijks herkenbaar in hun zachtbruine,
minder glimmende pak,
eenvoudiger in hun vlucht,
onder hun volwassen soortgenoten.
.
De jongen vertonen zich ook in groepjes
van twee, drie nestgenoten,
die zich klaar vliegen voor hun grote tocht.

En op een nog zwoele namiddag eind juli
een schril opgewonden geluid,
haast onzichtbaar hoog in de lucht
een ontelbaar aantal wild door elkaar
bewegende zwarte flitsen
van verzameling vliegende vogels.

Daarna, in de misten van de eindigende zomer,
blijven er nog hier en daar een of twee achter,
verkleumend in onze kille herfstluchten,
zuidwaarts vliegend,
op de zoom van de zich terugtrekkende zomer,
misschien nog reisgenoten ontmoetend,
op hun eenzame zwerven
naar de zonnige streken.

En reeds missen we ze, de gierzwaluwen,
in onze stiller en leger wordende luchten
en verlangen naar hun terugkeer
om met hen een nieuwe lente te mogen beleven.