VERDWENEN SCHUWHEID

Han Messie

Op een hoog flatbalkon vinden twee duiven
een bloembak zonder planten, vol potgrond.
Daarin wroeten ze, draaien om elkaar rond:
dolle veren en verschrikt aardkruim stuiven.

Eitjes, uit wit marmer gehouwen druiven,
verwachten lijdzaam hun opwekkende wond,
die zacht openscheurt, met ijl getik verkondt:
" 't Mensennest mag nieuw leven overhuiven!"

Het gezin van achter dat brede raam
legt voedzame zaden naast ouders en jongen
als nagerecht bij wilde weidevruchten.

Luid krijsend brengen de kleintjes eigen faam:
"De heer der schepping heeft oude vrees verdrongen,
speelt voor ons blije huis'lijke kluchten."