Ik mijmer even mijn vriend

elze schollema

in een stil klassiek moment
met deuren die van binnen het slot
hebben gevonden is de koele dood
die jou zal raken in een plastic
omhulsel in het rood aanwezig

jij was een vriend, trouw en oprecht
doch het sterven nestelt
zich telkens in bij iedere geboorte
waarvan het bloot wordt bedekt
met de kille glans van de herfst

niet meer naar zee, of struinen
over het hoge land, het zout van het Wad
proeven met je tong, je was slechts een beest
zegt de verharding in mijn stem,

ik weet, het einde is niet eeuwig
maar de tijd die het duurt is het slot
van alle begin