Bo

elze schollema

jouw hart veroud door tijd
en gedragen door een hand
vol gedachten is je kaars het
verblindend licht in de vele
reizen naar de kwelders van ons Wad

jouw snuit vol reizen en aankomsten
geuit door het doffe water in je ogen
verwoordt het geblaf als een streling in jouw stem
ik begrijp je en ik volg je schreden door het wankel gras

wie je was zal ik nooit weten
en wat je wordt kan ik slechts raden, al
zie ik wel een vorm van leven
in het zaad van de ranke naden
van jouw graf

nu draag je de aarde
op jouw vacht en sterft telkens
in de lantaarn die op mij wacht