Witje ons konijn

Marill Meijs

 lief wit konijn
 wat zat je altijd fijn
 voor de deur op wacht
 na de lange nacht

 stak ik buiten mijn voeten
 dan kwam je me meteen begroeten
 ging je niet meer van mijn zij
 huppelde je blij
 door onze tuin
 al maakte je wel puin
 overleefde geen enkele bloem
 als ik je Witje noem
 dan kwam je meteen
 zo'n konijn was er maar een

 acht lange jaren
 hoe fijn die waren
 is niet te beschrijven
 je kon niet langer blijven
 op een morgen zat je er niet
 dat gaf ons veel verdriet
 met liefde hebben we je begraven
 nu zul je nooit meer draven
 nooit meer eten aan de bloemen
 Witje we blijven je roemen