De lach
Zij die woonde nabijop het schilderij
was hem aan het kwellen
ze wilde het hem vertellen
ze wilde zijn gehoor kluisteren
maar hij wilde niet luisteren
hij kon alleen maar denken
zijn hersenpan drenken
in lawaai van een schreeuw
de schreeuw duurde een eeuw
voor altijd in het hoofd
van zinnen beroofd
hij nam zijn nummer vier nertspenseel
en met heel veel gekweel
sloeg zij haar handen naar haar wangen
net gelijk zij was gevangen
in het systeem
erfelijk probleem, zonder heem
van het geschreeuw werd ze gek
constant onophoudelijk, een hersenvlek
ze huilde hou op met dat penseelgestrijk
dit is teveel ik ben een dronkaard gelijk
hij dronk de borrel en blikte in de spiegel
hij zag zichzelf in een hoop gewiegel
maar nu hij kon niet meer overstag
te laat om te veranderen in een lach.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 24-06-2019
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Ron DietvorstActief sinds: 18-05-2018Informatie bij het gedicht:
Een verhaaltje over schilderij 'De schreeuw'. Het is soms onduidelijk wanneer 'zij' of wanneer 'hij' spreekt, en dat is ook de bedoeling. Facebook
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘De lach’ van Ron Dietvorst zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Cultuur
Nieuwste gedichten
|
Best beoordeelde gedichten
|
Populairste dichters
|