De lach

Ron Dietvorst

Zij die woonde nabij
op het schilderij
was hem aan het kwellen
ze wilde het hem vertellen
ze wilde zijn gehoor kluisteren
maar hij wilde niet luisteren
hij kon alleen maar denken
zijn hersenpan drenken
in lawaai van een schreeuw
de schreeuw duurde een eeuw
voor altijd in het hoofd
van zinnen beroofd
hij nam zijn nummer vier nertspenseel
en met heel veel gekweel
sloeg zij haar handen naar haar wangen
net gelijk zij was gevangen
in het systeem
erfelijk probleem, zonder heem
van het geschreeuw werd ze gek
constant onophoudelijk, een hersenvlek
ze huilde hou op met dat penseelgestrijk
dit is teveel ik ben een dronkaard gelijk
hij dronk de borrel en blikte in de spiegel
hij zag zichzelf in een hoop gewiegel
maar nu hij kon niet meer overstag
te laat om te veranderen in een lach.