De schreeuw in de stilte

Guido van Geel

Op de dag dat de stilte brak
hokten de zwijgers samen in hun wrok
om zich vol te vreten in eigen nijd
het was in die glanzende eeuwigheid
dat hij zijn boodschap te venten bood.

In de nacht dat het licht verdween
riepen de krijters in hun dromen
zich te tekenen aan de wanden
het was daar dat hij zijn hun handen
hief om wille de te dempen nood.

Maar uit de nevels aan de rand
waar de wereld zijn grenzen kent
rees in groot vertoon en kernmacht
de ster die het tot sterven had volbracht
en loste alles, ook hem, op in het rood.

Guido van Geel