Ons vader en ons moeder

Guido van Geel

Op de dag dat ons vader stierf, wij keken toe
hoe zijn adem allengs steeds meer stokte
tot hoe de kanker er een eind aan maakte
na al die jaren pakken shag met dubbel vloe.

Ik stond aan zijn voeteneind en peinsde daar
waar blijft straks alles wat hij heeft geweten
ik dacht aan koude bloemkool en vergeten
of had hij nog iets gebromd van laat mij maar.

Ze hebben zijn lijk dood gewoon opgehaald
tot hij later onherkenbaar vreemd lag opgebaard
tandeloos ingevallen wangen voor wat is het waard
gekist, gewassen in zijn pyjama en afbetaald.

Dan ons moeder wij waren er weer bij allemaal
en zij gaf aan ons allemaal een laatste woord
en een lesje in doodgaan zoals dat behoort
met een glimlach die bleef voorbij die laatste maal.

Het zij zo, zij is glimlachend van ons weggegaan
of was het toelachen wat zij daar deed
zag zij al, wat zij nu licht heel zeker weet
daar oude bekenden en ons vader staan.

Onze zussen hebben haar toen opgemaakt
en wij de kist op vier stoelen neergezet
Chinees gehaald, gegeten en naar bed
in de kamer beneden werd over ons gewaakt?

Guido van Geel