De beklimming van de Nour

Guido van Geel

Hij taste aan de muren van de hoogte
de poort van zijn smekend hopen
Hij bad aan de wallen van de burcht
de geest de grendels tot hem open.

Hij vocht in de duisternis een weg te banen
naar de brug naar zijn ooit openbaring
als hoorde hij uit de hemel zengend de steen
van de Ene met de negenennegentig namen.

Trad later hij dagenlicht blind uit de spelonk
om het Godenrijk zich in bloed te eigenen
wakkerde hij de geopenbaarde vonk
tot het vuur de allergrootste wens te sterven.

Guido van Geel