Water

Guido van Geel

element 4

De medusa tentakelt eeuwig ziek
aan haar droog en hard doorstekend gezwel.
Een perisfeer die niet gesloten is.
De zee tegen op haar stenige kwel
brult en tast onder wier, schier zwarte holten,
aan en neemt er voortdurend wat van mee.

Stormen en grijze wolken gameten
drijven uit naar de stijve penetrant,
dringen en wringen zich in alles
door diep achter in het besprongen land.
In stortende en kronkelende stromen
nemen haar cellen er wat van mee

Na millennia onder mycelium
De tirannie van vochtig leven, bukt
De bedropen zweer van de oceaan,
IJdelheid eindelijk is het gelukt.
Het water, de ene levende laag
lost alles op tot zee