Vuur
element 2
Op een vervlogen, ongehoord crescendo
baarde de bewolkte Moedermaagd
uit haar geslacht, verhitte organen,
alleen een ijzer doortrokken continent
om onder schimmeldraden te gaan tanen.
Haar gestolde wachter boven de nevel
waarin hij tussen velden dorpen duldt
en generaties lang laat begaan
pakt de pen en rispt wat zwavel
een vuurbericht is van hen uitgegaan
Laat, ver weg in radeloze ouderdom
begrepen, braakt de koperrode gigant
uit zijn buik, een vuurgevuld oedeem,
naar uitgedreven om hem heen,
haar schande, het menselijk eczeem.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 24-05-2014
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Guido van Geel (Actief sinds: 28-03-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Vuur’ van Guido van Geel zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.