Lucht

Guido van Geel

element 1

Rond de meeuw slaat het licht,
zwart, zich blauw uiteen,
belicht het leven dat mist, de dood niet.
Wacht de nacht
dan ziet de uitslag van de tijd zijn eenzaamheid.

Achter de meeuw, die in een woud van staal
tobt voor de telelens, staat de kathedraal
te wijzen naar omhoog, in het niet
Ziet, bespiedt
aan deze dis van steen likt aantastend de wind

In de gebroken meeuw ontbindt
de lucht de dode complexiteit,
tot deze tot afbraak vervalt en vervlucht
en met volvreten vliegen het luchtruim kiest
daar in ijle hoogten zijn einde vindt.