Grabbeltonnen

Guido van Geel

Onlangs raadpleegde ik het boek ‘De plezierdichter’ van Drs. P. en daar zat een oud krantenknipsel (2001) in over de ‘Grabbelton’ en enige probeersels die ik toen gemaakt heb. Ik hoop dat als de oude meester ze nog zou lezen hij er niet ontevreden over zou zijn.

 Guido van Geel

 Aan de Plezierdichters.

 Geachte, mijne heren plezierdichters.
 Ik las zo pas in de courant een dezer
 De Grabbelton, vers uit de hoge richters-
 hoed, te bereiden is er wel wat lichters.
 Is dit iets voor de ware ‘spierdichtlezer’?

Aan de Preciezen.

 De strenge pent met stijl en goede lijm
 zijn werk in elkaar, ernstig of iets raars,
 het maakt niet uit, mits in gebonden rijm,
 staat alles goed. Het is de smeer en slijm
 in dienst van de stijve rijmelaars.

 Aan de Rekkelijken

 Ooit was de vorm troef en het rijm in tel
 en waren dichtersmuzen noch gevallen
 noch dood verklaard of engelen in de knel
 maar nu zitten ze te ruim in hun vel
 en rest er niets om nog te (get)verknallen.

 Aan de traditionelen.

 Van mij mag het in latex en in leer,
 in kroegen, boeken en op toneel,
 om niet of geld of op de hoge eer
 want het komt tenslotte hier op neer,
’t is lust en dat is ook rationeel.

 Aan de experimentelen.

 De geest krijt uit wit kristallen atonalen
 boven de kalligraferende aal
 wordt overgeschakeld op het anale
 nachttarief en wie zal daar laat om talen
 het lijf lonkt flikkerend in neontaal.

 Inmiddels verblijf ik

 Een 'Grabbelton' heeft dit latent,
 het raadsel, ‘waar de gegeven vorm landt’,
is toeval en maakt mij er op attent
 dat ik nog graag woonde tegenover Lent.
 Uw amelioratieve dilettant.