De Vrouw

Guido van Geel

 De vrouw

 Het zijn bestaat en is er voor de zinnen,
 wat nooit bestond en altijd levenloos
 te slapen lag. Hij voor het leven koos,
 herhaling op herhaling liet beginnen,

 om blad na blad tot stempel van de roos
 in duizendvoud haar overdaad te oogsten
 omwille van het te weten allerhoogste
 zingenot, haar genoeg maar hem te voos.

 Daalt hij naar het iteratieve dal,
 een gang te gaan in zinneloze tred,
 gestaag neer, als het kabbelend verval
 van water, dat zoekt en vindt 'r ingebed
 zijn vrouw, gelegen naakt, zij was er al,
 in de geur van 't gelag hem voorgezet.