De Bramaputra

Guido van Geel

 De Bramaputra

 Diep valt de mens van alle nachten, slaapt in
 opent zich een wereld, het leven toebereid.
 Er zweeft wier op de zwarte hellestrijd,
 de grens van het eeuwig duister hersenspin.

 Reist een vis op de Bramaputra, zwanger
 om geofferd te worden aan de gieren
 en barensnood op vleugels hoog te vieren.
 Waant de geest zich vrij en vreest niet langer.

 (Tussen de lakens kwijlt de mondhoek rustig
 de sloop nat.) Fluistert de wind door het dal
 de slaapdoden luisteren, wachten overal
 op …, laat maar, het licht, alles is toekomstig.