Het spel van destructie

wil melker

 we zoeken en dollen
 hollen als gasten
 op het net
 overal waar we komen
 is iets te beleven
 te geven we denken
 zo is het leven

 rusten uit op gedachten
 van anderen
 springen met woorden
 van letter naar letter
 proeven emoties
 spugen gal
 schoppen en trappen
 naar iedere bal

 geen regels weerhouden
 het spel van destructie
 vluchten is remedie
 als spelers benauwen
 we maken
 een horizon leeg
 de ruimte was groot
 de zon slechts een veeg

 licht genereren we zelf
 met weerkaatsend
 succes van arbeid
 door anderen
 we denken te werken
 maar herhalen onszelf
 keer na keer
 parasiteren dus weer

 je hand doet
 ons twijfelen
 stopt het zinloos gedraaf
 je wenkt en keert
 ons binnenste buiten

 zet ons terug
 tegen spraak
 toon ons keuze uit
 warme structuren
 verantwoording
 zelf je leven te sturen
 leer ons stapje
 voor stapte
 het zijn te beminnen
 jij bent al buiten
 wij zitten binnen

 hebt alles gezien
 het jatten knippen
 scheren en buigen
 het drinken en snuiven
 glamour en macht

 het heersen
 zinloos genieten
 misbruik van kracht
 arrogantie van geld
 gemis aan gezag
 keer je af
 kies voor essentie
 van wonen in eenvoud
 kies voor familie
 voor vrienden
 werken in stilte

 samen lopen
 eerst strompelen
 steunen dan
 lopende kreunen
 de stapjes alleen
 op de wereld
 het groeien van vleugels
 gefladder gedwarrel
 de aanloop
 de vlucht in vrijheid

 vrij van de bodem
 krachten trotserend
 het wenden en keren
 glijvlucht in rust
 van de stilte
 kilte van hogere sferen
 kou die snijdend
 je terughaalt als
 lucht weer te ijl wordt
 en je alleen bent
 gestegen naar
 oorden te hoog
 voor de draagkracht
 van zilveren vleugels

 verkleumd vallend
 spiralend naar hulp
 schreeuwend om licht
 in de val van duister
 onverricht zaken
 achter je latend
 wetend dat dood
 je inhalend zal kussen
 je zacht zal doen rusten
 in het hard van de grond

 we vliegen met velen
 ik hoor de geluiden
 van stilte verdwijnen
 gekraak en geruis
 wieken van vleugels

 de stroom is
 er eventjes uit
 een glijvlucht
 in koude en
 warmere sferen
 een botsing van lucht
 turbulentie is
 niet te bezweren
 de vlucht slaat
 uiteen in geruchten
 we laveren.
 waar eens onze richting
 heel klaar was,
 verdwalen we nu
 het licht is
 ons richtpunt

 het zicht wordt
 al minder en
 tegen een stroom
 van vernieuwing
 en snelheid verlaat
 ons de kracht van
 het kiezen in vrijheid

 we landen en
 stranden alleen
 praten verstandig
 maar huilen inpandig.
 ik vlieg met je mee
 naar het licht
 zonder zicht

 ik ga nu terug
 spin me weer in
 zonder naam
 zonder woning
 wordt weer mezelf
 als ultieme bekroning
 voel weer mijn hart
 en gevoel

 kies een gezicht
 zonder smoel
 laat weer verstand
 door onbewust zijn
 verleiden
 het goede te scheiden
 door kwaad
 te vermijden

 mijn paletten
 staan klaar
 kleuren gescheiden
 vormen en beelden
 zijn nog bescheiden

 ik schilder de streken
 van liefde in tijd
 verdwijn als het kan
 in de magie van morgen
 ook in mijn dromen
 zal jij blijven komen