De geur van hennahaar

wil melker

 we kropen in elkaar
 het hoge duin de zon
 een zwarte bui verdronken
 in de geur van hennahaar

 onder het hemeldak
 een bank met uitzicht op de
 rand van regen de zee blauwt
 branding aan de koele kant

 we liepen onze jaren terug
 terwijl konijnen speelden
 de duinen zich verveelden
 en vluchtten voor de wind

 de zee kwam verder
 met een vloed die reikte
 naar de stad en landerijen
 eb zou in een nieuwe vorm betijen

 we schoonden onze genen
 in herboren worden de niet
 aangepasten zijn verdwenen zo
 vonden wij elkaar na duizend jaar