Verstoten

Fairouz

Eerst dacht hij haat in hun ogen te zien
Nu weet hij dat het naakte angst is.
Zelfs in het ziekenhuis wilden ze hem
zo snel mogelijk kwijt.

Hij kreeg aparte kleren en een stok mee
Zo kon hij de mensen op afstand houden.
Hij was nog erg jong en had geen idèè,
hoe zijn leven zou zijn.

Zijn familie was gezond , dus moest hij snel
vertrekken. Zonder een omhelzing of kus.
Ook van de dieren mocht hij geen afscheid
nemen. Hij ging als een dief in de nacht!

Hij vond ze al snel…de andere melaatsen, zijn
lotgenoten. sommigen blind , sommigen
verminkt. En hij leerde te leven in eenzaamheid
en afzondering.

Oh, niet zonder een grote innerlijke strijd. Grote
sterke mannen vreesden hem…en hij leerde zijn
stok te gebruiken om hen van zich af te stoten
zoals zij hem, en zijn lotgenoten hadden gedaan.

Hij was onrein, hij wist het. Soms kregen ze van
een barmhartige wat eten toegeworpen.
Zo zou het voortaan altijd zijn. Voor hèm geen
vrouw of kinderen. Niemand om te omhelzen.

Een leven in eenzaamheid dat was zijn lot
En zijn ziel huilde, hij ging niet alleen van
buiten maar ook van binnen kapot.