de drummer

Fairouz

hij was drummer geweest, in een lang vervlogen jeugd
toen hij elk weekend wel in iemands armen lag
feestend, vrijend.
tot hij haar zag , zijn zwarte huid tintelde van verlangen

-hij kon het nog voelen-

zijn liefde maakte hem haar man,
later vader, en uiteindelijk opa
en toch… ze ging van hem weg
nam zijn liefde mee, na al die jaren samen

-de vragen liet ze bij hem achter-

was hij wel goed voor haar geweest?
in zijn hart wist hij het wel, hij had
eindeloos van haar gehouden
de tijd ging voorbij, hij werd ouder,
-voelde zich ook zo,- en dacht steeds vaker terug

-aan toen, alle dagen en nachten waarin zij één waren -

aan zijn drumstel, de wereld aan zijn voeten
en aan haar, zijn grote liefde
hij, de neger met de witte lach
zij, zijn meisje dat de zon liet stralen in de regen

-hij miste haar, realiseerde hij zich nu-

hij staarde naar oude familiefoto’s
zijn ogen vermoeid, zijn hoofd rustend op zijn handen
was dit het nu waar het leven om draaide?
hij dacht van wel, hij had geluk gekend

-hij had haar liefde een lange tijd mogen ontvangen-

hij had geen spijt, neen,
want dàt was pas zonde van je tijd
hij wist dat ze nooit meer bij hem
terug zou keren
dat was een vaststaand feit