Wittend in een felle kou

wil melker

 ze zingen sneeuw
 uit hoge tonen vallend
 aarde wittend in een felle kou

 het orgel jankt
 met donkere klanken
 de lange tocht van man en vrouw

 haar weeën komen en
 de melodie verhaalt van pijn
 er zal geen plaats meer in de herberg zijn

 een stal ontvangt het kindje
 de wiegeliedjes klinken fijn
 dieren neuriën een zacht refrein

 het koor verluidt zijn sterren
 de sopraan straalt beeldschoon Bethlehem
 een stem zingt koningen van verre

 de nacht verstilt en heiligt de
 muziek van herders en hun schapen
 brengt ons de vrede lang verwacht