ONDERWEG

Han Messie

Het omringende heden
is een kronkelig zandpad
dat je voeten aangenaam streelt
kiezelsteentjes priemen soms pijnlijk
zijn dan gauw weer vergeten
of _ geven bange voorgevoelens

daarnaast geuren wiegende velden
graspluimen en bonte bloemen noden
hier lui te blijven liggen
horzels en muggen snorren dreigend
dwingen tot snel doorlopen

verder langs die blanke slingerweg
je staat bovenaan een helling
ziet neer op een zachte glooiing
beneden ligt een dicht bos
zijn boomkruinen deinen fluisterend
tegen elkaar aan
geheimzinnig lied van de toekomst
danst binnen lover en naalden
tussen de toppen zweven
schimmige vragen rond

menselijke zoekersogen
treffen achter dit woud
de einder die tijdloos glanst
rondom een paarsblauwe berg
waarboven een oranje zon schijnt
die afkoelt bij dalend duister
als een reusachtige ster blinkt
wier onderste straal de top raakt
Christus' genadevolle liefde toont
voor wellicht moeizaam leven op aarde
een onvoorstelbaar bestaan
in de wachtende Eeuwigheid.
die afkoelt bij dalend duister