Burn-Out

Gertjan van der Kraan

Burn-Out

Voor de wereld een vrolijke vent
Zo'n man die iedereen wel kent.
Altijd een grap, zelden gezeur
Maar in zijn hart zat de teneur.

Opeens, 't ging allemaal zo snel
Hij zit niet lekker in z'n vel
Zijn ogen zo wazig en zo koud
Overduidelijk een burn-out

Hij zat daar stil zonder iets te zeggen,
Maar wat viel er uit te leggen
Hij begreep zichzelf totaal niet meer
Zijn gedachten gingen zo te keer.

Hij bleef maar vragen; waarom toch Heer?
Waarom slaat alles, àlles mij zo ter neer?
Hij voelde zich zo vreemd, zo slecht.
Zo kwam hij in de Herberg terecht.

De eerste weken leken maanden, jaren.
Hij kwam door emoties niet tot bedaren.
Leek heel vaak zo leeg en zo op slot,
Dan weer verdrietig en totaal kapot.

Zijn stemmingen gingen op en neer,
Hij bleef maar vragen; Waar bent U Heer?
Hij voelde zich opgesloten, in beton,
Zo erg, dat niemand bij hem kon.

Maar wat in het begin onmogelijk leek,
Deed de Heer gelukken in Oosterbeek.
Daar werden woeste stromen; stille beken
En werden zijn vragen een uitroepteken.