Melaats.

Els Hengstman-van Olst

Hij kon niet meer, het was té veel,
de ziekte verminkte zijn leven,
hij was zó bang, zó hopeloos,
alleen nog vrees en beven.

Hij was alleen en niemand hielp hem,
hij was de out cast van de stad,
geen vriendelijk woord, of een lieve knuffel,
niemand die enig medelijden had!

Maar dan opeens stond daar Die Man,
hij had van Hem vernomen,
dat Hij zieken en melaatsen genas
en nu was Hij naar hem gekomen!

"Oh, als U kunt, genees mij dan,"'
hij huilde en smeekte Hem
en Jezus diep, ja diep bewogen,
genas hem bij de volmacht van Zijn stem!