en God nog uit zijn eigen bijbel las

wil melker

ik zie het na de lach
woorden kabbelen zacht
betekenisloos om niet te storen
nietszeggend gaat hun ruis verloren

kijk maar de mensen aan
hun ogen spelen handen
voel armen om me heen
niets hecht zich aan ijs en steen

alleen zijn op de vlakte
verdwijnen uit dit leeg bestaan
geen tentakels die je grijpen
die raken om zichzelf te verrijken

laat me maar lopen
in de uren van de eerste dag
de sporen volgen van Zijn schrift
ze zijn nog warm en niet uitgewist

misschien ben ik geschift
ik wil de tijd zien bloeien
toen er geen gisteren was en
God nog uit zijn eigen bijbel las