Niemandsland

Coby Poelman - Duisterwinkel

 Vierentwintig stappen,
 toen ik verkleumd was
 drie er bij,
 groter geworden,
 één stap minder.
 Vandaag ben ik
 een half uur vrij.
 Ik graaf naast moeders graf
 mijn colablikje in,
 het opgerolde briefje
 gaat over oma’s Bijbel,
 mijn vraag aan God en
 wat ik mis van ons gezin.

 Hoeveel adressen
 heb ik nu gehad,
 hoe vaak ging ik als slak
 met mijn rugzakhuis op pad,
 waarom ging het telkens mis,
 deed ik wat ik niet wilde
 maar toch gebeurde
 als iemand zeurde
 over mijn
 verstopt verdriet
 of degenen die op mij letten
 mij volplakten
 met negatieve etiketten
 waardoor ik zelf
 maar amper zichtbaar bleef,
 gerechtigheid verdween,
 mijn naam veranderde in
 Just, slechts, alleen

 totdat ik hoorde
 dat het níet mijn schuld was
 en ik vertellen durfde
 van mijn dodelijke angst
 en eindelijk
 mijn opgekropte
 tranen uit kon huilen
 waardoor ik ruimte kreeg,
 mijn niemandsland kon ruilen
 voor Justus,
 mijn vertrouwde naam.