Om de dood te versieren

wil melker

 breek sterren
 uit gods firmament
 doof koude vuren
 in bakken cement
 verhard ze in tijd
 in het zwart van de gaten
 zoekt de hemel zich kwijt

 splijt de maan in
 haar laatste kwartieren
 dan is er geen licht
 om de dood te versieren
 geel is de schaduw
 het duister legt af
 in de kou van het graf

 dan knekelt verstand
 in het botsen van botten
 emoties als pezen
 die moeten verrotten
 zo taai is gevoel
 een kop zonder smoel
 zal nooit meer iets smaken

 ik ben niet te raken
 zonder hemel en hel
 een koud wit geraamte
 zonder tuigen en vel
 ze vullen mijn zachtheid
 met manipuleer bieden mij
 god die ik blind accepteer