Een masker

Willem Bernardus Tijssen

Ik vind het soms moeilijk
te praten over wat ik voel.
Misschien snappen sommige mensen
wat ik bedoel. Ik heb maar
een masker opgezet. Zodat er
niemand is die er op mij let.

Ik doe alsof ik vrolijk door
het leven ga. Totdat ik op
een dag bijna stil sta.
Omdat niemand me kent zoals ik
eigenlijk ben. Ik de enige ben
die mezelf herken.

Dan vraag ik me af 'is dat wel goed'?
En verzamel ik uiteindelijk alle moed
om te gaan praten met iemand die ik
vertrouw; geef ik iets uit handen
van zelf berouw.

Aan mijzelf twijfel ik nogal vaak,
maar tijdens het carnaval is het
helemaal goed raak.
Dan ben ik gelukkig, gek en in de war.
Dan drink ik mij dronken van vreugde
in een bruine bar.

Ik weet gewoon niet hoe ik met
mijn over gevoel om moet gaan;
daarover praten, daar heb ik een hekel
aan. Maar misschien is dat wel eens
een keer goed. En met carnaval heb
ik daarvoor een ander soort moed.

Ik heb maar een masker opgezet.
Zodat er niemand is die op mij
let. Ik doe alsof ik vrolijk door
het leven ga; zonder 'het prima' is
mij de eer te na.

Ik ben dan gelukkig, gek en in de war.
Het leven voelt wat minder star.
Ik ga goed toegerust voor het carnaval
met mijn gezicht verborgen achter een mal.