Gezien

Dick van der Wal

Grote lichten,
Schijnen,
Als duisternis;
Licht verlicht,
Datgene dat,
Duister is.
De zon en maan,
Heelal,
Aanbeden,
Verdwijnt,
Wordt eens,
Door Licht,
Vermeden.
Hij trekt Zich terug,
Ja neemt,
Zijn Licht,
En 't ijd'le,
Wordt geheel,
Ontwricht.

Al zienlijk,
Tast men,
Naar de wand,
Gehuld in duister,
Onverstand.
Ze rolt,
Haar mat,
Op 't droge,
Strand,
Gebruind door,
Ijdelheid verbrand.
Verwenst haar,
God, de kille zon,
In nacht, de haren zak,
Geen heil bij haar,
De ijdelheid,
Geen licht uit hem,
Maar einde-tijd.
Hij trok zich terug,
Maar 't werd g'een,
Nacht, het oordeel,
Werd door Hem volbracht.

Ja alles,
Kwam daar,
In het Licht,
En hij verborg,
Zich nakender,
In het duister,
Van de nacht,
Die week.
Toen de zon,
Ontkleed,
Van zijn ijdele,
Schijn,
De troon verliet.
En een eindloos,
Recht, stond op,
En riep:

"Gezien!"