Stilte

Gertjan van der Kraan

Stilte

Ondanks het voldongen feit
Dat ze al een hele lange tijd
Verlangde naar wat aandacht
Mistte ze gewoon de kracht
Haar situatie uit te leggen
Hoe ze het moest zeggen
Het is zo veel, duurt al zo lang
Daardoor is ze heel erg bang
Dat men haar niet gelooft
Raakt ze steeds meer verdooft
Voor de signalen om haar heen
Men denkt; ze is graag alleen.
En zo kan het dan gebeuren
Dat ze denkt; ik ga zeker zeuren.
Toch ligt hier bij veel pastoraat
Het enorm grote en aanwezige hiaat.
Vooral als beloften worden gedaan
En hieraan voorbij wordt gegaan.
Ook al weet ze zich gesteund
Omdat ze op De Trooster leunt.
Want om werkelijk hulp te geven
In een stil aanwezig mensenleven,
Laat men zich te snel verlijden
Door mensen die weten uit te weiden
Over een diversiteit van hun klachten
En zo zelf om aandacht smachten
Waarbij we voorzichtig moeten zijn;
Een ieder voelt op zijn manier de pijn.
Maar toch raakt de eenzame bezeerd
Als er nagenoeg niet wordt gereageerd.
Ook als ze na jaren eindelijk verteld
Wat haar al jaren lang heeft geveld.
Gelukkig voldoen wel enkele mensen
Aan haar geestelijk verlangde wensen
Waardoor ze het vertrouwen niet verliest
Maar wel doelbewust voor de stilte kiest.
Toch is het jammer dat op deze manier
Veel verloren gaat aan het geestelijk plezier
Van werkelijk aandachtig gemeenteleven
Wat we eigenlijk elkaar moeten geven
Een goed verstaander is, hij die hoort
Wat in dit gedicht wordt gehoord
Zonder hier abrupt op te reageren
Want dat zou haar maar bezeren.
Toch rekent ze het niemand persoonlijk aan
En zal ze gewoon groetend haar weg gaan
Want ze weet, eenmaal komt de tijd
Van vreugde, zonder pijn, in de eeuwigheid.