De witte kat

Britta Nijhuis

 Een witte kat loopt ineens in mijn huis
 Schuw en zonder geluid
 Stijf zit ik op de bank
 Ik wil haar niet verjagen

 Ze kijkt mij zo vredig aan
 Ik zou haar willen behagen
 Haar wollige vacht aaien
 Mijn leven door haar verfraaien

 Haar spierwitte vacht
 De ogen vol begrip
 Het spinnende geluid
 Wat uit haar keel ontsnapt

 Ik voel alleen nog maar vrede
 Vergeten is alles wrede
 Ik pik even een traantje weg
 Ineens is zij verdwenen

 Maar het voelt
 Alsof zij door god was gebracht
 Om mij troost te geven
 In deze eeuwig lijkende nacht