De anker

NanaLook

Er ligt een anker aan mijn voeten. Ik word met man en macht naar onder geslonken. Totdat ik zink, langzaam is de vrucht verrot en beginnen de haaien te eten aan mijn voeten. Wanneer zal eindelijk de meeuw. De meeuw of de verlossende hand mij redden. Dan is eindelijk het einde begonnen. Het einde waarin ik mij niet tot de bodem voel van de macht om mij heen De meeuw wilt mij redden, maar zij weet niet dat door iedere kraai de anker zwaarder wordt. Wanneer ik zink voel ik de bodem. Ik zink en voel het zeewier mij omwringen. Ik word koud en de donkerblauwe zee wordt zwart.