Angst

Ruby Thijs

Angst, ik gaf je ogen, een gezicht.
Die staan strak op mij gericht.
Slagtanden en oren zo zacht die naar me luisterde.
En in de nacht 'ik ben er' fluisterde.
Weggaan doe je nooit.
Je vergezeld me tot de dood.
Maar nu ik je een gezicht gaf die ik herken.
Ben je alleen nog maar een bange stem.
Angst je bent nodig om moedig te kunnen zijn.
Om die manier krijgt het leven ons niet klein.
En overheerst jou stem die van mij? Dat kan wel zijn.
Angst, soms ben je wat fel, maar ik bepaal nog steeds de regels van het spel.