Andes

Geert Messelis

de wind fluit hoog
het gras ligt plat ter aarde
de stugge wortels houden net
de hoofden vol kloven
de mensen grauw
in bonte kleuren
weggemoffeld onder lagen
het grauw beheerst de straten
er zijn geen uitgestoken handen
alles verdwijnt
in golven wolken
lawines liggen klaar
en roffelen hun trom

het fluiten op de hoogste tonen
leven ontdaan van alle luister
verworden tot een schor gefluister:
pas op, de duivel danst
met dorre blaren op het plein
een zwerver hinkt voorbij