IJstijd
Witte vlakken schuiven
zware druppels vallen neer
als vertrapte blauwe druiven
als zwartgeblakerd teer
Het land is leeg en woest
kil en ijzingwekkend koud
bij dit geweld houd ik me koest
deze massa maakt me benauwd
De onderstroom is heftig
alle wijzers staan op rood
niemand is dapper of deftig
ieder vreest een stille dood
Je hart kan hier bevriezen
het bloed staat vrijwel stil
nu de laatste hoop verliezen
is wat het onheil wil
Hier heerst de taal van de leugen
glashard zijn de ruwe brokken
in het huis waar niets wil deugen
drinken de moedelozen hun laatste slokken
Wij vinden er onze ondergang
we voeren er de verloren strijd
we plakken onszelf achter het behang
van godverlaten vergetelheid
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 28-12-2016
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Jose van Rosmalen (Actief sinds: 21-11-2014)
Informatie bij het gedicht
gedicht over onherbergzaam land
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘IJstijd’ van Jose van Rosmalen zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.