IJstijd

Jose van Rosmalen

Witte vlakken schuiven
zware druppels vallen neer
als vertrapte blauwe druiven
als zwartgeblakerd teer

Het land is leeg en woest
kil en ijzingwekkend koud
bij dit geweld houd ik me koest
deze massa maakt me benauwd

De onderstroom is heftig
alle wijzers staan op rood
niemand is dapper of deftig
ieder vreest een stille dood

Je hart kan hier bevriezen
het bloed staat vrijwel stil
nu de laatste hoop verliezen
is wat het onheil wil

Hier heerst de taal van de leugen
glashard zijn de ruwe brokken
in het huis waar niets wil deugen
drinken de moedelozen hun laatste slokken

Wij vinden er onze ondergang
we voeren er de verloren strijd
we plakken onszelf achter het behang
van godverlaten vergetelheid