Pijn

Jose van Rosmalen

Je voelt het snijden, langzaam steken,
de priem tussen je schouderbladen
de zwarte wolk in je longen,
je keel die is dichtgeschroeid

Woorden vielen op droge grond
de dood werd je toegewenst
niemand die het deed, niemand die iets deed
al noemden ze zich het luisterend oor.

Zij die de kapitalistische samenleving doorhadden,
zij die verboden te kijken, te koesteren, te vragen
de kleermakers van de angst, met de laarzen van het gelijk
hun oordeel was altijd wet

Veel gaat voorbij, het lijkt niet meer te bestaan
toch is er dat ene dat altijd blijft
dat altijd je metgezel zal zijn
de pijn.