Ontkenning van herkenning

Sterre van Vonkelingen

Ontkenning van herkenning

Ik voel het langzaam verdwijnen
Ik wil het tegenhouden, maar niets lijkt nog te schijnen
Kom alsjeblieft terug, waar ben je gebleven
Is het zo moeilijk om me een simpel teken te geven
Een simpel teken van de oude jij
De herinneringen zijn me nog zo nabij
Een beetje vreugde, een enkele glimlach
Ik bleef altijd hopen op een moment waarin ik dat ervaren mag
Maar mijn hoop vervaagd
Als een wedstrijd wordt er op mijn hoop gejaagt
Er is té veel verandert, té veel gebeurd
Is er nog iets over, wat jou opfleurt?
Langzamerhand geef ik je op
Ik kan zo niet verder, leven met mijn wereld op de kop
Het is niet alleen jouw pijn, ook wordt ik door getroffen door jou
Jij bent niet de enige die te maken heeft met zoveel kou
Waarom kun je dat niet begrijpen?
Wat moet ik doen, om jou weer anders naar het leven te laten kijken?
Angst zal er altijd blijven zijn,
Angst voor het volgende stadium van pijn
Angst voor hoe je altijd nauw verbonden met mij zal blijven, verweg of dichtbij
Angst, voor hoe ik langzaam hetzelfde begin te denken als jij.
Als een ziekte, steek jij me aan
Ik ben zo bang, dat ik uiteindelijk dezelfde weg op zal gaan.
Ik zal het niet langer ontkennen
Ik blijf mezelf in jou herkennen