«»
isidore asper
was vergelijkbaar met
die van een bloem.
hoe verder je naderde,
hoe meer details zichtbaar
werden.
als je geluk had, opende ze
haar fluweelachtige bladeren
en toonde ze haar innerlijk, haar diepste
geheimen.
de schoonheid van isidore asper was
kwetsbaar en symmetrisch,
licht en gedetailleerd,
en o zo uniek.
maar soms
vergat ik dat
bloemen
verwelken.
niemand begreep haar.
ik wel
maar dat wist zij niet.
ik dacht dat ik haar begreep.
ik
dacht
het enkel.
niemand begreep haar.
ze begreep zichzelf
niet eens.
dat realiseerde ik me toen
toen
toen ze
toen ze haar
dat realiseerde ik me toen ze haar vonden.
de schoonheid van
isidore asper
was als die van een zonnestelsel.
wanneer ze lachte, flonkerden er
duizenden
sterren in haar gezicht.
uitgestrekt en ontelbaar en eeuwig,
opmerkelijk.
haar huid was als geslepen maansteen
en isidore brokkelde af.
haar zon doofde.
isidore asper zat het liefst
op de steiger die aan het meer lag
en schreef.
ik zat naast haar en bekeek haar.
haar tenen raakten het water.
zwarte inkt
d
r
o
o
p
van haar papier.
zwart waren
ook haar
gedachten.
dat wist ik niet.
eerlijk waar,
ik wist het niet.
isidore asper
de schoonheid vanisidore asper
was vergelijkbaar met
die van een bloem.
hoe verder je naderde,
hoe meer details zichtbaar
werden.
als je geluk had, opende ze
haar fluweelachtige bladeren
en toonde ze haar innerlijk, haar diepste
geheimen.
de schoonheid van isidore asper was
kwetsbaar en symmetrisch,
licht en gedetailleerd,
en o zo uniek.
maar soms
vergat ik dat
bloemen
verwelken.
niemand begreep haar.
ik wel
maar dat wist zij niet.
ik dacht dat ik haar begreep.
ik
dacht
het enkel.
niemand begreep haar.
ze begreep zichzelf
niet eens.
dat realiseerde ik me toen
toen
toen ze
toen ze haar
dat realiseerde ik me toen ze haar vonden.
de schoonheid van
isidore asper
was als die van een zonnestelsel.
wanneer ze lachte, flonkerden er
duizenden
sterren in haar gezicht.
uitgestrekt en ontelbaar en eeuwig,
opmerkelijk.
haar huid was als geslepen maansteen
en isidore brokkelde af.
haar zon doofde.
isidore asper zat het liefst
op de steiger die aan het meer lag
en schreef.
ik zat naast haar en bekeek haar.
haar tenen raakten het water.
zwarte inkt
d
r
o
o
p
van haar papier.
zwart waren
ook haar
gedachten.
dat wist ik niet.
eerlijk waar,
ik wist het niet.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 15-10-2016
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
ten lieverdActief sinds: 14-10-2016 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘isidore asper’ van ten lieverd zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.