ANGST

willem olierook

ANGST

verscholen in eigentijdse omhulsels
ontwijken we gevoelens
gesprekken gaan vluchtig, onzeker
onmachtig in menselijk contact

vanuit onze vesting beschouwen we
in principe een ieder als vijand
zonder te beseffen
dat ook wij ieders vijand zijn

verscholen achter valse façades
geven we niets van onszelf
durven we daardoor niets te vragen
blijven de leegtes

huilen de mensen
schreeuwen de kelen in stilte
doen touwen, pillen, kogels en messen
hun trieste werk, keer op keer