Ode aan Marijke

Paul Duyvesteyn

kuierend met versleten geveterde leren schoenen
zie al die romeinen met wel verdiende pensioenen
over de gekeide via appia zuidwaarts haasten
op de vlucht of naarstig op zoek naar hun ontsnapte naasten

daar langs de rotsige westkust loopt nog een kasseienweg
moerassige rivieren, kuilen en gaten vragen overleg
als griek verklede etrusken ontwaren een museum
vol scherven, potten en pannen, gelijk een mausoleum

daar lopen zij, kortgebroekt en hemdsgemouwd over de brug
daar liggen zij onder modder oostwaarts gekeerd, rug aan rug
gehuld in dorre druivenbladeren en gelaafd aan wijn
daar heffen zij zich tenlaatst uit hun grafrust voor een festijn

het forum van santarelli bezaaid met wijnhuislelies
zuilen tijdelijk herrezen, behangen met cibories
met luid trompetgeschal brengen allen een serenade
aan erudiete, emirate marijke gnade
wedergeboorte van mater matuta in natura