Parels

normaal gesproken

Parels.

Je heb van die mensen die je soms tegen komt.
Van die mensen die echt bij iets horen.
Die mensen die je graag spreekt over hun wijsheden.
Van die mensen met een hoop kennis uit hun eigen verleden.
Je hebt van die mensen die zijn er al zolang jij je kan herinneren.
Die zelfde mensen die je soms maanden niet ziet maar dan toch nog het zelfde zijn.
Zonder dat je het door hebt zijn hun een belangrijk onderdeel van jouw eigen verleden.
Als parels hangen zij aan de schakels van jouw levensketting om je nek, klaar om van te genieten.
Die wijze oom, de appelboer, die lieve tante, die visser die je zoveel geleerd heb, die mensen van het buurt winkeltje in je oude dorp of je leuke neef of nicht die je jammer genoeg niet zo vaak ziet.
Allemaal mensen die er altijd zijn en waar je altijd even van kan genieten al ben je bij hen.
Op die momenten lijkt het soms zelfs alsof de tijd stil gestaan heeft.
Het is inspirerend, leuk, gezellig en vooral vertrouwd.
Die fijne momenten waar je ongemerkt toch zo van houd.
Die mensen van jouw levensketting die ongemerkt zo kostbaar zijn.
De parel die altijd glimt maar jammer genoeg niet voor eeuwig kan zijn.
Wanneer je dan een parel verliest begint het gemis.
En zijn de herinneringen het enige wat er over gebleven is.
Op die momenten hoop je het aller meest, dat zij weten hoe kostbaar hun voor je zijn geweest.